Hoi allemaal!

Het is weer al een tijdje geleden dat ik wat heb geschreven. Zoals vele van jullie mij misschien op facebook ook volgen, heb ik hier in Oslo prachtig weer gehad. Temperaturen tot 25 graden, heerlijk! Mensen die mij goed kennen weten ook wat dat betekent: ik verander in een tomaat binnen tien minuten, maargoed ik mag niet klagen want het was heerlijk. Ik was er al helemaal aan gewend.
Dit maakte het ook veel moeilijker toen ik naar mijn vader ging. Want afgelopen vrijdag ging mijn vlucht naar Bodø! Ik was rond 8:30 thuis vertrokken en mijn vader om de zelfde tijd vanaf zijn plek in Noorwegen, en ik was er eerder! (3 minuten ofzo, maar dat maakt niet uit).
De vlucht had een beetje versnelling, want ik was er al in een uur! En het was prachtig weer! Wel koud, maar hé: er was zon en de wereld is zo veel mooier als de zon schijnt.
We zijn vervolgens naar het huisje gereden, een ritje van zo'n drieënhalf uur met verschillende tussenstops voor foto's. Het werd voor mij wel weer eens tijd om het echte Noorwegen te zien, in plaats van dat heuvellandschap in Oslo.
De avond van aankomst zijn we gelijk gaan vissen, ik had eerlijk gezegd niet anders verwacht. Wat ik niet had verwacht, was dat ik gelijk een dikzak aan de haak zou slaan. Het beest was maar 8kg, maar geloof me; het voelde op z'n minst als een vis van 35 kilo. Dit kon ik de volgende ochtend ook goed merken.. Ik werd wakker met spierpijn. Ik geef dus bij deze toe: vissen is een sport (ja ik zeg dit echt...).
Omdat het die ochtend ook nogal winderig was konden we niet op zee met het bootje (Thank god.. want m'n spieren hadden dit niet aangekund). Nee, we hadden een veel beter idee. Het zonnetje scheen, dus we gingen een tourtje maken om foto's te maken. Allereerst reden we tot het einde van het eiland om een meertje te bezoeken. Dit leek ons wel leuk. Dit plan escaleerde echter een beetje. Dit meer ligt best wel een eindje in de bergen, maargoed dat eindje konden we wel aan. Ik liep daar in een simpele broek en met mijn handtas. Het ergste was nog dat ik geen eten mee had, dit was ook iets waar ik alleen aan kon denken de hele weg naar het meer.. Eenmaal aangekomen bij het meer was het prachtig! Super veel sneeuw, en echt heel mooi met die zon. Mijn voeten waren wel al helemaal doorweekt omdat er echt wel veel water lag overal.
Diep vanbinnen wilde ik eigenlijk de top van de berg wel bereiken, maar ik zag ook al die sneeuw en we zouden toch alleen naar dat meer gaan.. We hadden geen eten mee en drinken ook niet.
Mijn wil werd werkelijkheid, we hebben de berg helemaal beklommen en we hebben de top bereikt. Het was wel echt enorm eng. Ik kan nu wel heel stoer zeggen dat ik dat eens even gedaan heb, maar niet zonder moeite. Door de sneeuw kon je geen route zien en zo'n berg is toch best hoog als je hoogtevrees hebt. Zeker als je echt met handen en voeten moet klimmen als je een afgrond onder je ziet. Ik was dan ook heel blij toen ik eindelijk op de top was, ik had het dan toch maar gedaan! Mijn voeten begonnen wel onderkoelingsverschijnselen te vertonen, aangezien mijn voeten nog steeds super nat waren en we door de sneeuw liepen.. Ik dacht op dat moment zelfs niet meer aan eten.
De volgende dag had ik dus nog meer spierpijn, ik had het gevoel dat ik in een bootcamp was beland.
Verder ben ik nog wel een aantal keren meegegaan met mijn vader op het bootje om te vissen. Mijn vader had speciaal voor mij isolatielaarzen meegenomen, waarin geen mens koude voeten zou hebben. Niet dus; mijn voeten waren ijsklontjes.
Ook waaide het best hard een aantal dagen, waardoor er grote (voor mij: enorm grote), golven waren. Ook hiervan was ik best bang.. Ik zag het al helemaal voor me dat de golf in de punt van de boot zou slaan waardoor we naar de bodem zouden zakken. Je kunt je wel voorstellen dat die gedachten een boottripje niet zo plezierig maken haha.
Zo zijn we ook nog eens een eilandje gaan bezoeken met het bootje, een eilandje die ik alleen ken van in de zomer. Toen we daar waren begon de lucht enorm donker te worden, we zijn denk ik zo'n anderhalf uur op dat eilandje gebleven om te schuilen, want de wind wakkerde toch wel heel erg aan. Waarschijnlijk zou ik dat fysiek wel overleven, maar psychisch wat minder haha.
Het weer bleef een beetje somber, als ik mijn vader moest geloven mochten we niet klagen, want het was al veel slechter geweest, maar ik was dan ook die 25 graden uit Oslo gewend geraakt.
Gisteren (30-04-15) was het tijd om naar huis te gaan. En ja hoor, prachtig weer. De zon scheen en er was amper wind. Het was een mooi ritje naar het vliegveld, waar ik weer veel foto's heb gemaakt

Gisteravond rond 20:00 was ik dan weer in mijn kamer in Oslo. Ik werd ontvangen met een dikke knuffel van big mama, omdat ze zo blij was me weer terug te zien. Ze valt opzicht nog best mee. Ze is eigenlijk toch nog wel lief. Ook mijn andere huisgenootjes begonnen gelijk over de foto's die ze voorbij hadden zien komen. Een ander leuk bericht was dat ik mijn Noorse examen heb gehaald! Ik heb nu dus A1 niveau Noors haha!

Ik zal binnenkort wel een aantal foto's uploaden, nu ga ik nog heel even mijn laatste stukje voor mijn Report afmaken. Dan kan ik die inleveren, want dat is er door het slechte internet niet van gekomen.
En dan, rond 13:00 vanmiddag is het helemaal feest! Dan is Trinco er weer!

Tot snel,

Liefs

Ebrina