Allereerst: ik ben officieel ''afgestudeerd'' aan de hogeschool in Oslo. Voor beide cursussen die ik gevolgd heb. Noors heb ik afgerond met een B (8) en de complete cursus inclusief reports, presentatie en mijn mondeling is afgesloten met een C (7). En ik ben er hartstikke blij mee.

Ook hebben we 17 mei de nationale dag nog meegemaakt hier in Oslo. Ik kan dit in één woord omschrijven: overweldigend. Ik weet dat dit een hoofdstad is, maar ik had nog nooit zoveel mensen op het zelfde moment gezien. Ik geloof dat heel Noorwegen was uitgerukt. Wat niet zo fijn was aan die dag was dat het kwik tot 4 graden was gedaald.. Het regende en het waaide ook erg hard. Op dat moment wenste ik dat ik nog geen afstand van mijn skipak had gedaan haha.

Woensdag 27 mei 16:40 is het dan zover. Zoals we ooit in tranen vertrokken zijn uit Nederland gaan we nu (waarschijnlijk) na 5 maanden met tranen in ons ogen vertrekken uit Noorwegen.
In dat weekend zal ik weer thuis zijn. Ik ga namelijk eerst een paar daagjes naar Trinco in Zwolle.

Alle dingen die we nu doen krijgen weer dezelfde stempel als dat de dingen in Nederland kregen voordat we weggingen. Het is namelijk allemaal weer ''de laatste keer''.
De laatste keer op school was wel fijn. De hele klas kwam samen voor een diner. De docenten hadden een flink aantal Peppes Pizza's ingeslagen en na het eten hebben we afscheid genomen. Daarna hebben we nog wel even een 'afterparty' gehad bij Ismay op haar verdieping. De afterparty was met de Nederlanders en Belgen waar we een leuke klik mee hadden. Toen zij uiteindelijk naar huis gingen voelde ik me best wat vreemd. Ik heb altijd enorme lol gehad met ze!
Ook heb ik gisteravond (23-05-2015) mijn afscheidsfeestje gehad op de verdieping. Het was een feestje waar ik het een beetje intiem wilde houden, dus ik had alleen Ismay en mijn ganggenootjes uitgenodigd. Precies zoals het ook ooit is begonnen met onze feestjes. Ik heb enorm genoten en we hebben allerlei herinneringen opgehaald. Het feestje startte om 20:00 's avonds en ik was niet van plan het erg laat te maken, alleen het feit dat het niet meer donker wordt, maakt het inschatten van de tijd lastig.
Ik heb voor iedereen van het feestje een lange brief geschreven met hoe ik de tijd samen heb ervaren. Ook staat er een grote weckpot klaar, vol met stroopwafels en met een leuke foto van de groep. Het blijft een vreemd idee dat ik deze mensen misschien nooit meer zie.

Veel mensen vragen: ''Hoe voelt het nu om bijna naar huis te gaan? Kijk je er naar uit?'' Mijn antwoord is simpel: ''Het voelt raar, en ja ik kijk er ergens wel naar uit, maar ergens ook niet.''
Kan het antwoord nog wat vager?
Ik kijk er erg naar uit om naar huis te gaan, omdat ik iedereen weer terug zal zien. Natuurlijk heb ik hier bezoek gehad van mijn ouders en broer(tje..), Amber en twee keer Trinco. Ook ben ik zelf mijn vader gaan bezoeken in het Noorden van Noorwegen.
Maar het is niet het zelfde.. Ik heb Kristy & mijn opa en oma's via Skype wel eens gesproken en kaartjes gestuurd, maar ik wil ook wel weer eens in het echt vertellen hoe ik het allemaal heb ervaren.

De stap om zomaar alleen naar het buitenland te gaan was voor mij eigenlijk erg groot. Het begon ooit met een korte voorlichting op de HZ. Ik dacht: ''Oh leuk Noorwegen, maar dat zou ik nooit durven.. Nee studeren in het buitenland dat is niets voor mij.'' Na wat meer voorlichtingen is het toen thuis ter sprake gekomen en werd het eigenlijk allemaal wel serieus. Nu, tweeënhalf jaar verder heb ik het wel gedaan. Het is een prachtige ervaring die mij enorm heeft doen groeien en die ik altijd zal mee dragen.

Voor iedereen die mij heeft gevolgd en een deel was van deze ervaring: bedankt!